„Później Twe Imię mówię ukochane / I z słów, jak z kwiatów, śliczny bukiet plotę” – nazwy własne w twórczości Juliana Tuwima

Magdalena Graf

UAM

Przedmiotem omówienia są metodologiczne i badawcze wyzwania, które stoją przed językoznawcą zajmującym się tekstem literackim. Uwagę kieruję ku instrumentarium badawczemu onomastyki literackiej – chciałabym wskazać zarówno najważniejsze etapy rozwoju dyscypliny, jak i jej najpoważniejsze zaniechania. Jednym z nich jest wciąż niewielkie zainteresowanie poezją, zwłaszcza współczesną. Rozpoznania o charakterze teoretycznym uzupełnia interpretacja poetyckiego onomastykonu wierszy Juliusza Tuwima.

Słowa klucze

onomastyka literacka, nazwy własne w poezji, nazewnictwo literackie

Bibliografia

Czopek-Kopciuch B. (2010). Funkcje nazw własnych w poezji Zbigniewa Herberta (na przykładzie tomiku „Pan Cogito”). W: R. Łobodzińska (red.). Nazwy własne a społeczeństwo. T.2. Łask: Oficyna Wydawnicza LEKSEM, s.445-452.

Graf M., Graf P. (2014). A usta znów rozluźniają się do słów okaleczałych – namopaniki Aleksandra Wata (recepcja, język, interpretacja). Poznańskie Studia Polonistyczne, Seria Językoznawcza, t. 21 (41), z. 1, s. 35-47.

Graf M., Graf P. (2018) Nazwa w butonierce—wokół onimii tekstu poetyckiego (na przykładzie poezji Brunona Jasieńskiego), Onomastica LXII, 15-31

Rejter A. (2016). Nazwa własna wobec gatunku i dyskursu. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.

Szewczyk Ł.M. (1993). Nazewnictwo literackie w twórczości Adama Mickiewicza. Bydgoszcz: Wydawnictwo Uczelniane WSP.

Walicka M. (1998). Mitologiczne nazwy własne w poezji Leopolda Staffa. Onomastica XLIII, s.291-308.